به گزارش پايگاه اينترنتي بسيج به نقل از جوان آنلاين، ايراني‌ها در بين همه آسيايي‌ها به خانواده دوستي و فرزندآوري شهره‌ هستند. تا بوده روال بر اين بوده كه ما با حق حياتمان حق رفاه و زندگي را به نسل بعد از خودمان بدهيم؛ نسلي كه از جنس ماست، از پوست و گوشت ماست و وقتي حرف مي‌زند و راه مي‌رود انگار كپي برابر اصل خودمان است. دختر و پسري كه قرار است از يك زوج باقي بماند قرار است نشاني از هويت و زندگي آنها باشد، گيس گلابتوني كه قرار است همدرد و همزبان مادر باشد و گل پسري كه روزي بايد عصاكش دوران پيري پدر باشد. همه اين‌ها به كنار، شنيدن صداي «مامان» و اسم «بابا» از زبان كودك جزو بزرگ‌ترين لذت‌ها و آرزوهاي هر زن و شوهري است. خصلت فرزند دوستي در ما ايراني‌ها آنقدر قوي است كه براي ما خانه بدون بچه معنا ندارد دقيقاً به همين دليل است كه پدر خانه تمام هم و غمش تأمين مالي بچه‌ها و مادر هم تمام تلاشش تأمين رفاه آنهاست.

تصور كنيد بين اين همه خواستن و آرزو داشتن فرزندآوري، باشند خانواده‌هايي كه توان فرزندآوري ندارند و با توسل به هر راهي تلاش مي‌كنند تا نمك زندگي‌شان را تأمين كنند و براي خودشان در اين زندگي وانفسا اميد بسازند. با آنكه مي‌دانند اميدي به فرزندآوري‌شان نيست بازهم تلاش مي‌كنند تا شايد بشود با توسل به علم جديد و روش‌هاي درماني نوين راه به جايي برد. متأسفانه در بين زوج‌هاي جوان ما جبهه ديگري هم وجود دارد. بله در بين اين همه زوج دوستدار و تمناي بچه، هستند زوج‌هايي كه حدود يك دهه از زندگي مشتركشان مي‌گذرد و باز هم دلايل خاص خودشان را بهانه مي‌كنند و مي‌گويند «ما هنوز بچه نمي‌خواهيم!»