احمد بن عبدالله از پدرش نقل مي كند كه گفت : نزد فضل بن ربيع (از سران حكومت عباسي) رفتم (در آن وقت كه امام موسي كاظم (عليه السلام) تحت نظر او بود) ديدم بر پشت بام نشسته است ، به من گفت : بيا اينجا به اين خانه نگاه كن ببين چه مي بيني ؟ رفتم ديدم و گفتم : يك لباس افتاده مي بينم ، گفت : خوب نگاه كن ، خوب نگاه كردم ، گفتم : مردي را در حال سجده مي بينم . گفت : آيا اين مرد را مي شناسي ؟ اين موسي بن جعفر (عليه السلام) است ، كه شب و روز او را در اين حال مي بينم ، او نماز صبح را دراول وقت مي خواند سپس تعقيب نماز را مي خواند تا خورشيد طلوع نمايد، سپس به سجده مي افتد و همچنان در سجده است تا ظهر شود، كسي را وكيل كرده كه وقت نماز را به او خبر دهد، وقتي كه از ناحيه او با خبر مي شد كه ظهر شده بلند مي شد و بدون تجديد وضو، نماز مي خواند (معلوم مي شود كه از صبح تا ظهر خوابش نبرده است) وقتي شب مي شود پس از نماز عشاء غذائي ميل مي كند، سپس تجديد وضو نموده به سجده مي افتد و همواره در دل شب نماز مي خواند تا طلوع فجر. بعضي از مامورين مي گفت : بسيار شنيدم كه آن حضرت در دعايش ‍ مي گفت :خدايا من از تو مي خواستم فراغت و فرصتي براي عبادت تو بيابم ، خواسته ام را برآوردي ، تو را بر اين كار حمد و سپاس مي گويم . و در سجده خود مي گفت : قبح الدنب من عبدك فليحسن العفو و التجاوز من عندك . زشت است گناه از بنده تو، پس عفو و گذشت نيك از جانب تو مي باشد. و از دعاهاي معروف او است :
اللهم اني اسالك الراحه عند الموت و العفو عند الحساب خداوندا از درگاه تو آسايش هنگام مرگ و بخشش هنگام حساب را مي خواهم.

قال رسول الله صلی الله علیه و آله :
اذا اَرادَ اللهُ عزّ و جل بِعبدٍ خَیراً فَقَّهَهُ فی الدِّینِ و زَهَّدَهُ فی الدُّنیا و بَصَّرَهُ بِعُیُوبِ نَفسِهِ.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند :
هر گاه خداوند خوبی بنده ای را بخواهد ؛ او را در دین فقیه و آگاه گرداند ؛ به دنیا بی اعتنایش کند و بینای عیب هایش سازد.
(بحار الانوار ، ج77، ص8)