سلام بر امام جواد(ع) که 25 سال، خورشید فضیلت را رویاند و شکوفاند و خود

فروزان تر از خورشید تابید و درخشید..

. . .

ابن الرضا به حجره غريبانه جان سپرد / او شمع جمع بود و چو پروانه جان سپرد

مسموم شد ز زهر جگر سوز اُمّ فضل / از روي شوق در ره جانانه جان سپرد .
يوسف زهرا به سن نوجوانى گشته مسموم / مى‏ دهد جان در ميان حجره ‏ى در بسته مظلوم . .
.

گشته عالم، غرق ماتم / در عزاي جواد الائمه

کرده زهرا ناله برپا / در عزاي جواد الائمه

شد ز بيداد، شهر بغداد / کربلاي جواد الائمه .
در ميان حجره يا رب کيست غوغا ميکند / شکوه زير لب ز بي رحمي دنيا ميکند

همسرش از فرط شادي و شعف کف ميزند / زين عمل خود را به عالم خوار و رسوا ميکند . .

مظلوم تر از جواد، بغداد نداشت / آن مظهر داد، تاب بیداد نداشت

می خواست که فریاد کند تشنه لبم / از سوز عطش، طاقت فریاد نداشت .