● برخی نشانه های غفلت از خدا
خداوند درباره کسانی که گرفتار غفلت از خداوند هستند نشانه هایی را بیان داشته که در این جا به شماری از آنها اشاره گذرا می شود.
کسانی که از خداوند غافل هستند نه خود به کارهای خیر و نیک اقدام می کنند و نه اجازه می دهند تا دیگران این گونه باشند. (توبه آیه ۶۷) آنان به سبب این که خداوند را فراموش کرده و از وی غافل گشته اند، اصولا با کار نیک و خیر میانه ای ندارند و هرگونه کار نیک را بی خردی می شمارند.
تحقیر فقیران و بینوایان و نادیده انگاشتن شخصیت انسانی تهیدستان و به خود بستن امتیازات موهوم، همه از نشانه های غفلت از خداوند است که در آیه ۲۸ سوره کهف به آن اشاره شده است.
انسان های غافل از خداوند به کار خیر و نیک گرایشی ندارند، از این رو انفاق را دوست ندارند و به کسی کمک مالی نمی کنند (توبه آیه ۶۷) و دست هایشان نسبت به این امور بسته است و هیچ دست بازی نسبت به کمک و انفاق به دیگری ندارند.
اینان نه تنها به خوبی ها و نیکی ها گرایش ندارند بلکه به زشتی ها گرایش داشته و به ترویج و اشاعه آن می پردازند و ناهنجاری ها و رذالت ها را تشویق و ترغیب می کنند (توبه آیه ۶۷) چرا که در دام هواهای نفسانی و خواسته های شیطانی هستند و خدایشان را هواهای نفسانی قرار داده اند و تنها برای رضا و خشنودی آن عمل می کنند.(کهف آیه۲۸)
● غفلت و سختی و حسرت
غفلت دو کارکرد اساسی و پیامد اصلی در زندگی دنیوی و اخروی دارد. هرچند که آثار و پیامدهای غفلت از خدا و نشانه های الهی و یا قیامت و رستاخیز، بسیار متنوع و متعدد است ولی بی گمان هسته مرکزی و اصلی آن را می بایست در سختی ها و حسرت های آن در دنیا و آخرت جست؛ زیرا هرکسی از خدا غافل شود، خداوند او را در سختی معیشت قرار می دهد و زندگی را بر او دشوار می گیرد (طه آیه ۱۲۴) لذا با وجود همه دارایی ها و توانایی ها، در چنان سختی و تنگنایی قرار می گیرد که گویی جهان با همه گشادگی اش بر او تنگ آمده است.
از آن جایی که شخص غافل، نسبت به خداوند و نشانه هایش که در همه جا حضور مستقیم و پررنگ دارد، اعتنا و توجهی نمی کند که گویی این امور و چیزها اصولا وجود ندارد و دیده نمی شود، خداوند بازتاب این عمل را در آخرت با نابینایی و کوری نشان می دهد و در قیامت کور و نابینا محشور می گرداند تا این گونه بازتاب و پاداش رفتار و اعمال خویش را ببیند و بچشد. (طه آیه ۱۲۴)