مسئلۀ افزایش جمعیت و فرزندآوری با دین و شریعت مسلمان گره خورده است؛ به‌طوری‌که رد این مسئله را می‌توان در منابع فقهی نیز جست‌وجو کرد. درهمین‌زمینه علامه طباطبایی(ره) تکثیر نسل مسلمانان برای زدودن بنای شرک و فساد توسط آنان را از مهم‌ترین مقاصد شریعت ذکر کرده است.‌2
امام رضا(ع) هم در همین راستا فرزند‌آوری را لازمۀ تداوم زندگی می‌داند و می‌فرمایند: «آن کسی که از خود فرزندی به جا نگذارد، مثل این است که هرگز میان مردم نزیسته است؛ اما آن کسی که از خود فرزندی به یادگار نهد، گویی نمرده و در میان مردم زنده است.»
امام رضا(ع) همچنین فرزند را موهبتی از طرف خداوند دانسته و می‌فرمایند: «فرزند آدمی هدیه‌ای است برای او.»
در روی دیگر سکه، در جوامع غربی سال‌هاست که بر طبل تحدید جمعیت کوبیده می‌شود. شاید بتوان نخستین نظریه‌پرداز حوزۀ جمعیت‌شناسی را «رابرت مالتوس» انگلیسی دانست. وی در نظریۀ خود ضمن اشاره به رشد تصاعدی جمعیت در مقابلِ رشد حسابی منابع طبیعی، از ضرورت کاهش جمعیت سخن می‌‌گوید. راهکار غیرانسانی مالتوس برای فزونی‌نیافتن جمعیت نسبت‌به منابع، مُردن انسان‌های فقیر است. پس از مالتوس، نظریه‌پردازان دیگری در باب جمعیت داد سخن سر دادند. هریک از این نظریه‌پردازان باتوجه‌به شرایط محیطی و اقلیمی محل زیست خود، ایده‌هایی در رابطه با افزایش و کاهش یا حد تناسب و تعادل جمعیت طرح کردند؛