تقدیم به زا ئران حضرت دوست

راهب معبد بهارا نم               مو من معجزات بار انم

عاشق آسمان و مهتابم        دوستدار ترانه و آبم

بنده طلعت نکو رویان             بسته طره سیه مویان

گر چه دانم که بی سر و پایم            عزم کردم که سوی تو آیم

همچو مستان بی سر و دستان         می روم تا حریم تا کستان

کز می و باده کار بگذشته است         کار از افزون خم فزون گشته ایست

زیر یک شا خه پر گل با دام                می نشینم به بستن احرا م

همچو خرما که دانه می بندد             عشق در دل جوانه می بندد

نیت عشق می کنم جان را                دین و دل را یقین وایمان را

دامنم پر گل و لبم خندان                   دست افشان و پای کوبان

مستطیع دل توانگر خویش                راه دل را گر فته ام در پیش

فادخلی فی عبا دی آمد و من           گل و ریحان فشاندم از دامن

پر گشودم به سوی خانه دوست         مستی ام از صفای سا غر اوست