من ندانم کیستم اما شما را دوســت دارم هر که هـستم خاندان مصطفی را دوست دارم
مرغ روحم چون کبوتر پـر زند ســوی مدیـنه هم خراسان هم نجف هم کربلا را دوست دارم
کمتر از آنم که باشـــــم بنده‌ی شاه ولایـت گر چه خــــــــود آلوده‌ام اهل ولا را دوست دارم
دوستـــی از دوســـتان دوستان اهل بیتـم هر که هستــم شیعیان مرتضی را دوست دارم
گــر نکیر و منکرم پرسند آوردی چه با خــود در جواب هر دو گــــــویم من رضا را دوست دارم

شب شهادت مولای مهرپرور ماست
کسی که سایه لطفش پناهِ کشور ماست
شب شهادت هشتم امام معصوم است
که آستانه او قبله گاه باور ماست

کعبه ‎ی اهل ولاست صحن و سرای رضا
شهر خراسان بُوَد کرب و بلای رضا
در صف محشر خدا مشتری اشک اوست
هر که در اینجا کند گریه برای رضا
از در باب الجواد می شنوم دم به دم
یا ابتای پسر وا ولدای رضا

آهوى دلم، دوان دوان مى‏آید به سوی تو یا امام رضا…
امروز، تنها نه خیابان‏هاى خراسان که تمام رگ‏هاى عاشقانت، به گلدسته و رواقت ختم مى‏شود.
چشم‌ها در ایوان طلای تو، مثل گمشده‌ها به اصل خویش، ‌به روزگار وصل خویش باز می‌گردند.
خاطره سوزاندن جگرت، تا قیامت از ذهن خاک خراسان بیرون نمى‏رود.
تو آن جگرسوخته‏اى که آب را به زائرانش هدیه مى‏کند؛ زیرا اولاد على (علیه‏السلام) از عزیزترین‏هاى خود مى‏بخشیدند و من در صحن تو، به دنبال اشاره‏هایى مى‏گردم که با آن حرف مى‏زنى؛ مثل پرواز همان کبوتران که با گندم‏هاى محبت تو، عمرى است اسیر رهایى در آسمان همجوار تو هستند.
باور کن اشک‏ها براى زیارت تو، لحظه شمارى مى‏کنند و نفس‏ها، حبس مى‏شوند تا کبوترانه، پیش پاى ضریحت بپرند؛ نکند لیاقت کبوتر شدن در آسمان حرمت را نداشته باشیم؟
كبوتران مسافر را بنگر؛ رنج دوری را به جان می‌خرند تا نزدیك باشند به تو؛ كسی كه تو را دارد، غریب نخواهد شد.
آقا، اگر چه «غریب‌الغربا»یت می‏گویند، اما در این سرزمین، در میان امواج ارادت و عشق دل‏های پاک، شناوری.
زائری بارانی‌ام، آقا به دادم می‌رسی؟
بی‌پناهم، خسته‌ام، تنها، به دادم می‌رسی؟
گر چه آهو نیستم اما پر از دلتنگی‌ام
ضامن چشمان آهوها، به دادم می‌رسی؟