آغاز سالی دیگر! آغازی که همیشه با شگفت انگیزترین «ماه»ها شروع شده است.

ماهی که همیشه حسّی غریب و عطری عجیب دارد،

حسّ غریبانه ترین غروب های لبریز از اندوه،

تمام داغ های جهان، در نغمه نینوایی شان گم خواهد شد.

آغاز می شود سالی که دل های همیشه عاشق را، دوباره متوجه «مکتب سرخ شهادت»

خواهد کرد، مکتبی که نشان از پویایی و جاودانگی شهادت دارد؛

شهادت: میوه همان درختی که ریشه در «هَیهات مِنّ الذلّة» دارد و

ارمغان ماه محرم به تمام آزادگان جهان است.

آری! «هَیهات منّ الذّله» کلید اسرار و رموز ماه محرم است.

ماهی که هر بار با حضور دوباره اش به تفسیر شرافت و عزّت انسانی می پردازد و

دلِ انسان های آزاده را به دقایق عارفانه عاشورا می سپارد.

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟!»

«شور حسین علیه السلام است؛ چه ها می کند»؟!

فصل فراوانی یادت از راه رسیده است و من نوبرانه های اشک را از نگاهم چیده ام.

غمی سترگ بر دلم چنگ انداخته است؛ غمی به وسعت غروب عاشورا؛

غمی به اندازه پریشانی «زینب» علیهاالسلام هنگام وداع؛

غمی به بلندای فریاد «قاسم علیه السلام » از دل میدان،

غمی به وسعت زیباییِ علی اکبر علیه السلام

غمی به نازُکای حنجره «علی اصغر»، آن گاه که حتی،

تاب نوازش خنکای نسیم را نداشت چه رسد به شرنگ تیر سه شعبه.

غمی به ارتفاع تلِّ زینبیه؛ هنگامی که زینب علیهاالسلام دیگر صدای

لا حول و لا قوة إلاّ باللهِ را از حنجر امام علیه السلام نمی شنید

و آخرین تبسّم برادر را در ذهن خسته اش، تجسّم می کرد.

فصل فراوانی یادت؛ وعطر چشم های بارانی،دلم را با غربت ضریح شش گوشه ات پیوند می زند.

مولاجان! دل های شکسته ما را برای همیشه با داغ مرثیه هایت پیوند بزن،

تا به مفهوم واقعی «عشق» برسیم.

آغاز می شود سالی که باز هم تجربه ای تازه برای درک «انتظار» خواهد بود.

انتظارِ ظهور آخرین یادگار از مکتب آسمانیِ عاشورا.

اردوي محرم به دلم خيمه به پا كرد دل را حرم و بارگه خون خدا كرد

حلول محرمِ جانگداز، ماه خون، ماه زخم، ماه کرب و بلا، ماه نینوا،

بر شما عاشوراییان تسلیت باد.