ای وسعت نور! ای موعود! ای امید ما!

بیا و جادوی سکوت را بشکن.

تو را به آوای باران قسم، با اولین طلوع بیا!

وقتی تو بیایی، جهان از وسعت نورت چراغانی می شود.

وقتی تو بیایی دلم را فرودگاه تو می کنم که، از آسمان به آن فرود آیی.

وقتی تو بیایی، اسماعیل وجودم را ، ابراهیم وار، به قتل می برم.

وقتی تو بیایی چشمان سهل است، جان را قربانی آمدنت می کنم.

اللهم عجِّل لِوَلِیِّک الفَرَج