چرا در هنگام دعا، بلند كردن دست‏ها به سوى آسمان سفارش شده است؟ مگر خداوند همه جا نيست؟
برخى گمان مى‏كرده‏اند به دليل آنكه بلند كردن دست‏ها به سوى آسمان موجب مكانمندى براى خداوند متعال مى‏شود بايد آن را ترك كرد ولى با توجه به حكمت بلند كردن دست‏ها به سوى آسمان اين پندار مخدوش مى‏نمايد. به فرموده علامه طباطبايى حقيقت تمام عبادت‏هاى بدنى، فرود آوردن معناى باطنى به صورت مظاهر و آشكار ساختن حقايق فراتر از زمان در قالب جسمانيت است مانند: نماز، روزه و حج و امثال آن. اگر اين تنزيل نباشد عبادت بدنى بى معنى خواهد بود. دعا نيز چنين است دعا تمثيل توجه قلبى و درخواست باطنى است مانند درخواستى كه در ميان ما انسان‏ها رايج است و مى‏بينيم كه فقير مستمند از شخص ثروتمند درخواست برآوردن حاجت مى‏كند و در اين حالت دست خويش را به سوى او مى‏گشايد و با ذلت بر آوردن خواهش خويش را مى‏طلبد، در دعا نيز دراز كردن دست‏ها به سوى آسمان حقيقى نيست تا تلقى اين پندار شود كه گويا خدا در آسمان است؛ بلكه‏عملى نمادين‏است براى‏درخواست موجودفرودست ازموجودى بالاتر. باطن دعا درخواست از حضرت حق است كه در ظاهر و در بعد جسمانى به صورت بلند كردن دست به سوى آسمان ظاهر گشته است. «1