حضرت علی چون میخواست به نماز بایستد ,این آیه شریفه را میخواند و رنگ چهره اش دگرگون میشد:((وجهت و جهی للذی فطر السماوات و الارض)).
در خانه اش اتاق ویژه نماز ساخته بود که نه کوچک بود و نه بزرگ.در آن اتاق تنها قرآن شمشیر و فرش بود.
دو رکعت نماز پس از مسواک,در نزدش محبوب تر از هفتاد رکعت بدون مسواک است.چون موذن اذان میگفت,آن را بازگو میکرد.میفرمود:کسی که به مسجد برود یکی از ایم هشت ]بهره[ را خواهد برد:دوستی را خواه یافت که برای خدا با وی دوستی کند,از دانشی جدید بهره مند خواهد شد, به آیه ای محکم یا رحمتی که منتظر وی باشد دست خواهد یافت, سخنی خواهد شنید که او را از پستی باز خواهد داشت یا باعث هدایتش خواهد شد, یا گناه را بخاطر فروتنی ]در آستانه خدا [یا شرم]از وی[ترک خواهد کرد.
اگر نماز گزاران از آموزشی که وی را غرا میگیرد آگاهی داشته باشد , سرش را ازسجده بلند نمی کرد.