امیرالومنین علی(ع) خائن به امانت را بی دین میشمرد و از پیامبر (ص)گرامی نقل میکرد که پیش از وفات سه بار به ایشان فرموده بود:ای اباالحسن, امانت باز پس ده به نیکوکار و تبهکار.چه کوچک و چه بزرگ.حتی اگر]چیز کم ارزشی چون [نخ و سوزن باشد.

از ایراد و دروغ [گفتنِ دیگران] نترسید تا [زمانی که] دست شما به بالاست. یک ریسمانی در بالای سرتان داشته باشید و به آن چنگ زنید. همیشه متکی به خدا و متکی به خواستِ خدا باشید. او را ناصر و معینِ خود بدانید. به زید و عمرو و بکر نگاه نکنید که با شما خوب است یا بد؟ نگاه کنید به اینکه خدا از شما راضی باشد. این ملاک است و لو همه ی عالم از شما ناراضی باشند. او [خدا] که راضی بود، غصه ندارد که دیگران راضی هستند یا نیستند؛ از شما خوششان می آید یا نمی آید.
البته در وسائلِ [به دست آوردن خرسندی ِ خدا و نزدیکی به او] چیزی که مختصر و کارکن و مفید باشد، صلوات زیاد است و با آن، خدا شما را بالا می برد. صلوات عاشقانه و محبّانه [انسان را بالا می برد].
او [خداوند متعال] حاضر است و ما را می بیند [اما] ما او را نمی بینیم؛ همانطور که امامِ ما حاضر است و ما غائبیم.
[آقایی بود در نجف نقل می کرد:] استادی داشتیم [که] اِخبار از مغیبات می کرد. من شاگرد و خادمِ او بودم و خرجی خانه ی ایشان با من بود. می گفت: هر چه دلت خواست [برای من بخری] استخاره کن و بخر، غیر از تنباکو – با تنباکو مخالف بود -.
روزی [که پشت سر ایشان در حال حرکت بودم] در دلم گفتم: [آیا] غیر از ائمه سلام الله علیهم کسی می تواند اخبار از مغیبات کند؟
گویی ایشان شنید؛ [برگشت رو به من کرد و] فرمود: نعم المؤمنون یعلمون الغیب [بله مؤمنان علم غیب دارند].
این از طریق اتصال به خدا میسر است و برای امام علیه السلام این امر هست. امام زمان علیه السلام حرف مرا پیش از آنکه شما از من بشنوید می شنود.
یقینیات را از دست ندهید، کارتان برای او [خدا] باشد. [اگر] رئیس شدید، راستگو باشید باید طوری باشد که همیشه خدا را، بلکه ولی خدا را، ناظر و بصیر در جزئیات و کلیات کارتان بدانید.
خدا موفقتان کند که شیاطین انس و جن نتوانند در شما تصرف کنند و نتوانند یقینیات شما را بگیرند.
کاری بکنید که پشیمانی نداشته باشد. عمروعاص – که ظاهرا در دنیا در ترقّی بود – هنگام مرگ انگشت در دهان داشت؛ حاکی از این که «پشیمانم»! هیچ کس این طوری در پشیمانی نمُرد؛ من نشنیده ام یا به یادم نیست که غیر از او، کسی در حال مرگ انگشت در دهان داشته باشد. کاری نکنید که آخرش پشیمان شوید. [اگر می خواهید چنین کاری کنید] از اولش پشیمان شوید! پشیمانی علامت این است که نباید این کار را بکنی.
کارِ آسان و کوچک – بعد از ملاحظه ی واجبات و محرمات - صلوات فرستادن است؛ صلوات محبت آور است و محبت، [انسان را] بالا می کشد.

باخدا که باشی دلت آرام است،دشمن که همیشه ترس دارد

و در واهمه به سر می برد،چون خانه ی قلبش خالی از خداست

اما من مردمی را می شناسم که گر چه این روزها و شبها آرامش

ندارند،خانه هایشان را بمباران می کنند،آنها را به خاک و خون

می کشند ، اما تکیه گاهی دارند که در زندگی با هیچ چیز

عوضش نمی کنند و این توکل آنها را بیمه می کند،حتی اگر همه

دشمنان دنیا در برابرشان بایستند سرسختانه در برابر دشمن

مقاومت می کنند و در این راه از هیچ قدرتی هم نمی ترسند.

“هو الّذى انزل السّكينة فى قلوب المؤمنين ليزدادوا ايماناً مع

ايمانهم و للّه جنود السموات و الارض و كان اللّه عليماً حكيماً".

● برخی نشانه های غفلت از خدا
خداوند درباره کسانی که گرفتار غفلت از خداوند هستند نشانه هایی را بیان داشته که در این جا به شماری از آنها اشاره گذرا می شود.
کسانی که از خداوند غافل هستند نه خود به کارهای خیر و نیک اقدام می کنند و نه اجازه می دهند تا دیگران این گونه باشند. (توبه آیه ۶۷) آنان به سبب این که خداوند را فراموش کرده و از وی غافل گشته اند، اصولا با کار نیک و خیر میانه ای ندارند و هرگونه کار نیک را بی خردی می شمارند.
تحقیر فقیران و بینوایان و نادیده انگاشتن شخصیت انسانی تهیدستان و به خود بستن امتیازات موهوم، همه از نشانه های غفلت از خداوند است که در آیه ۲۸ سوره کهف به آن اشاره شده است.
انسان های غافل از خداوند به کار خیر و نیک گرایشی ندارند، از این رو انفاق را دوست ندارند و به کسی کمک مالی نمی کنند (توبه آیه ۶۷) و دست هایشان نسبت به این امور بسته است و هیچ دست بازی نسبت به کمک و انفاق به دیگری ندارند.
اینان نه تنها به خوبی ها و نیکی ها گرایش ندارند بلکه به زشتی ها گرایش داشته و به ترویج و اشاعه آن می پردازند و ناهنجاری ها و رذالت ها را تشویق و ترغیب می کنند (توبه آیه ۶۷) چرا که در دام هواهای نفسانی و خواسته های شیطانی هستند و خدایشان را هواهای نفسانی قرار داده اند و تنها برای رضا و خشنودی آن عمل می کنند.(کهف آیه۲۸)
● غفلت و سختی و حسرت
غفلت دو کارکرد اساسی و پیامد اصلی در زندگی دنیوی و اخروی دارد. هرچند که آثار و پیامدهای غفلت از خدا و نشانه های الهی و یا قیامت و رستاخیز، بسیار متنوع و متعدد است ولی بی گمان هسته مرکزی و اصلی آن را می بایست در سختی ها و حسرت های آن در دنیا و آخرت جست؛ زیرا هرکسی از خدا غافل شود، خداوند او را در سختی معیشت قرار می دهد و زندگی را بر او دشوار می گیرد (طه آیه ۱۲۴) لذا با وجود همه دارایی ها و توانایی ها، در چنان سختی و تنگنایی قرار می گیرد که گویی جهان با همه گشادگی اش بر او تنگ آمده است.
از آن جایی که شخص غافل، نسبت به خداوند و نشانه هایش که در همه جا حضور مستقیم و پررنگ دارد، اعتنا و توجهی نمی کند که گویی این امور و چیزها اصولا وجود ندارد و دیده نمی شود، خداوند بازتاب این عمل را در آخرت با نابینایی و کوری نشان می دهد و در قیامت کور و نابینا محشور می گرداند تا این گونه بازتاب و پاداش رفتار و اعمال خویش را ببیند و بچشد. (طه آیه ۱۲۴)

برخی نشانه های غفلت از خدا
خداوند درباره کسانی که گرفتار غفلت از خداوند هستند نشانه هایی را بیان داشته که در این جا به شماری از آنها اشاره گذرا می شود.
کسانی که از خداوند غافل هستند نه خود به کارهای خیر و نیک اقدام می کنند و نه اجازه می دهند تا دیگران این گونه باشند. (توبه آیه ۶۷) آنان به سبب این که خداوند را فراموش کرده و از وی غافل گشته اند، اصولا با کار نیک و خیر میانه ای ندارند و هرگونه کار نیک را بی خردی می شمارند.
تحقیر فقیران و بینوایان و نادیده انگاشتن شخصیت انسانی تهیدستان و به خود بستن امتیازات موهوم، همه از نشانه های غفلت از خداوند است که در آیه ۲۸ سوره کهف به آن اشاره شده است.
انسان های غافل از خداوند به کار خیر و نیک گرایشی ندارند، از این رو انفاق را دوست ندارند و به کسی کمک مالی نمی کنند (توبه آیه ۶۷) و دست هایشان نسبت به این امور بسته است و هیچ دست بازی نسبت به کمک و انفاق به دیگری ندارند.
اینان نه تنها به خوبی ها و نیکی ها گرایش ندارند بلکه به زشتی ها گرایش داشته و به ترویج و اشاعه آن می پردازند و ناهنجاری ها و رذالت ها را تشویق و ترغیب می کنند (توبه آیه ۶۷) چرا که در دام هواهای نفسانی و خواسته های شیطانی هستند و خدایشان را هواهای نفسانی قرار داده اند و تنها برای رضا و خشنودی آن عمل می کنند.(کهف آیه۲۸)
● غفلت و سختی و حسرت
غفلت دو کارکرد اساسی و پیامد اصلی در زندگی دنیوی و اخروی دارد. هرچند که آثار و پیامدهای غفلت از خدا و نشانه های الهی و یا قیامت و رستاخیز، بسیار متنوع و متعدد است ولی بی گمان هسته مرکزی و اصلی آن را می بایست در سختی ها و حسرت های آن در دنیا و آخرت جست؛ زیرا هرکسی از خدا غافل شود، خداوند او را در سختی معیشت قرار می دهد و زندگی را بر او دشوار می گیرد (طه آیه ۱۲۴) لذا با وجود همه دارایی ها و توانایی ها، در چنان سختی و تنگنایی قرار می گیرد که گویی جهان با همه گشادگی اش بر او تنگ آمده است.
از آن جایی که شخص غافل، نسبت به خداوند و نشانه هایش که در همه جا حضور مستقیم و پررنگ دارد، اعتنا و توجهی نمی کند که گویی این امور و چیزها اصولا وجود ندارد و دیده نمی شود، خداوند بازتاب این عمل را در آخرت با نابینایی و کوری نشان می دهد و در قیامت کور و نابینا محشور می گرداند تا این گونه بازتاب و پاداش رفتار و اعمال خویش را ببیند و بچشد. (طه آیه ۱۲۴)

فضل بن يونس مى گويد: امام كاظم به من فرمود؛ اين دعا را بسيار خوان :
« اللهم لا تجعلنى من المعارين ، و لاتخرجنى من التقصير» ؛
خدايا مرا از كسانى كه ايمان عاريه اى دارند قرار مده ، و مرا از تقصير بيرون مبر.

عرض كردم : معنى ايمان عاريه (ناپايدار) را دانستم ، ولى معناى ؛ « مرا از تقصير بيرون مبر» چيست ؟
فرمود:« هر كارى را كه براى خدا انجام مى دهى ، خود را در آن ، مقصر بدان ، زيرا همه انسانها در مورد اعمالشان ، بين خود و خدا، مقصر مى باشند» .

اصول كافى حديث 7، ص 579 - ج 2.