امیر المومنین علی (ع)خود,انسان ارجمدی بود وبا شناساندن عوامل خواری از مردمان میخواست با دوری از آنها,ارجمندانه زندگی کنند:
آن که تکبر ورزد ,خوار میشود.کسی که از نافرمانی پروردگار لذت برد ,خواری نصیبش میکند.
تنگدستی,دروغگویی,دورویی,آزمندی,بدهکاری,خواهش از مردم,سخنان و کارهای بیهوده وشهوترانی را از عوامل خواری برم میشمرد.بر حفظ کرامت آدمیان از آنان میخواست هر کس نیازی دارد ,آن را در نامه ای بنویسد تا آبرویش از ]خواری[رسش محفوظ ماند.
از مردمانی انتقاد میکرد که :((از ترس خوار شدن,تن به خواری میدهند!))

مولای متقیان حضرت علی (ع) میفرمود:"بدترین دوستان آدم های دمدمی مزاج اند".
شرط تداوم دوستی,مخالفت کمتر است.
کسی که از دوستانش بخاطر هر اشتباهشان دوری کند,دوستان اندکی خواهد یافت.
به دوستت کاملا مهر بورز,اما اطمینان کامل به او مدار,او را با خویش یکسان شمار,اما تمام راز هایت را به او مگو.
دوستی های غیر خدایی ناپیدار است,زیرا انگیزه های آنها با اندک چیزی به سرعت از هم میگسلد.
از هر چیزی تازه اش را برگزین و از دوستان دیرینه تر ینشان را.

امیرالومنین علی(ع) خائن به امانت را بی دین میشمرد و از پیامبر (ص)گرامی نقل میکرد که پیش از وفات سه بار به ایشان فرموده بود:ای اباالحسن, امانت باز پس ده به نیکوکار و تبهکار.چه کوچک و چه بزرگ.حتی اگر]چیز کم ارزشی چون [نخ و سوزن باشد.

عبدالرحمان سلمی میگوید:سوگند به خداوند, هیچ قریشی را ندیدم که بیش از امام علی قرآن بخواند.
محبوب ترین آیه در نزد او ,آیه 48 از سوره نساء بود:"ان الله لا یغفر ان یشرک به و یغفر ما دون ذلک لمن یشاء".
در شبانه روز سه بار آیه الکرسی میخواند .یک بار بعد از نماز عشاء,یک بار هنگام خفتن و یک بار هنگام نماز وتر در سحرگاهان.
بخاطر احترامی که برای قرآن قائل بود,خوش نمیداشت قرآن را بر چیز کو چکی بنویسد.
از دست مزد گرفتن برای خواندن و آموزش قرآن خوشش نمی آمد.
میفرمود:خانه ای که در آن قرآن خوانده میشود,و از خداوند بلند پایه در آن یاد شود,برکتش بسار میگردد.فرشتگان حضور مییابند,شیاطین آن جا را ترک میکنند,و آن خانه برای آسمان نشینان
چنان میدرخشد که ستاره برای زمینیان.و خانه ای که در آن قرآن خوانده نمیشود و نامی از خداوند والا به میان نمی آید چنان کم برکت میشود.فرشتگان از آنجا میروند و شیاطین حضور می ابند.

حضرت علی چون میخواست به نماز بایستد ,این آیه شریفه را میخواند و رنگ چهره اش دگرگون میشد:((وجهت و جهی للذی فطر السماوات و الارض)).
در خانه اش اتاق ویژه نماز ساخته بود که نه کوچک بود و نه بزرگ.در آن اتاق تنها قرآن شمشیر و فرش بود.
دو رکعت نماز پس از مسواک,در نزدش محبوب تر از هفتاد رکعت بدون مسواک است.چون موذن اذان میگفت,آن را بازگو میکرد.میفرمود:کسی که به مسجد برود یکی از ایم هشت ]بهره[ را خواهد برد:دوستی را خواه یافت که برای خدا با وی دوستی کند,از دانشی جدید بهره مند خواهد شد, به آیه ای محکم یا رحمتی که منتظر وی باشد دست خواهد یافت, سخنی خواهد شنید که او را از پستی باز خواهد داشت یا باعث هدایتش خواهد شد, یا گناه را بخاطر فروتنی ]در آستانه خدا [یا شرم]از وی[ترک خواهد کرد.
اگر نماز گزاران از آموزشی که وی را غرا میگیرد آگاهی داشته باشد , سرش را ازسجده بلند نمی کرد.